Ach , wat doen wij mensen de beesten toch aan.
Gisteravond begon dus het geknal echt goed. en die arme Joep wist niet waar ie het moest zoeken.
En doordat ie met zijn reuma zit, kan ie niet snel opstaan en gaan lopen, dat moet allemaal met veel beleid gebeuren.
Maar als er zo,n knal kwam wilde hij heel snel opstaan, maar opdat dat niet ging, viel hij kompleet iedere keer in spreidstand met zijn snuit op de grond.
Nadat ik dat een paar gezien had, heb ik hem bij mij op de bank genomen, en al die uren achter zijn oortje gekriebeld, toen was hij in iedergeval rustiger en schrok niet zo erg meer van de knallen.
Maar ja, na een paar uur , na twaalfen,wilden we eigenlijk ook wel naar bed.
Naar buiten was voor Joep absoluut geen optie, dus bleef hij binnen en ging met veel heisa onder het bed liggen.
Vanmorgen werden we wakker, ach hij had over een lengte van wel zo,n anderhalve meter, de hele gang ondergepiest.
Of dat nu uit angst was of omdat ie na gistermorgen niet meer naar buiten wilde, dus al die tijd zijn plas moest ophoeden, dat weet ik niet, want hij kan dat niet zeggen.
Gelukkig voor Joep hebben we dan dit weer gehad.Maar het is nu zo, ik kan nog niet eens naar de toillet, hij volgt me tot op een halve meter.
Ik hoop dat ie langzamerhand weer een beetje van zijn angst kwijtraak.
Zo las ik in de krant hier, dat die pilletjes die de mensen de honden geven met oudjaar, juist het tegenovergestelde effect hebben.
De pilletjes zorgen namelijk dat hun spieren als het ware verlamd raken, maar hun gehoor schijnt nog beter dan te worden.
Maar doordat ze niet kunnen, door het pilletje raken ze in hun kop toch in paniek.
Dan ben ik nu dus blij dat Joep geen pilletje heeft gehad, maar oorkriebeltjes.
Zo en dan gaan we ons nu focussen op onze vakantie, want die komt nu heel snel.
JIPPIE!!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten